Δυό βογατσιώτες του 18ου αιώνα...

 

 

                                   (Φωτ. Αρχείο Νώντα Τσίγκα)

 

Στο κοιμητήριο του Αη Νικάνορα (σ’ν απάν’ ν’ ικκλησιά για να συνυνουγιούμαστι) συναντά κανείς αυτούς τους δυο σταυρούς ανάμεσα στα παλιά μνήματα.  Οι ημερομηνίες θανάτου που αναφέρονται  είναι 1760 και 1768. Τα ονόματα των κεκοιμημένων (με μεγαλογράμματη ελληνική γραφή) που μνημονεύονται: Αθανάσιος και Γεώργιος. Τα επώνυμα: Σακελλαρίου και Δημητρίου. Τα επώνυμα αυτά σήμερα, στο Βογατσικό, τις παροικίες των ελληνικών πόλεων και την ομογένεια εις την ξένην, μάλλον δεν υπάρχουν πιά.

 

[ ΘΑΝΑΣΗΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ ] 

 

1768

ΘΑΝΑCΙ

ΤΟΥ

CΑΚΕΛΑΡΙΟΥ

ΟCΤΟΝ

ΒΡΙΟΥ 17

 

 

*

 

 

[ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ]

 

1760

ΓΙΩΡΓΙΟΥ

ΔΙΜΙΤΡΙΟΥ

 

 

 

 

Υπέρ...

 

 

Επίσκεψη γρήγορη. Υποχρεώσεις της ψυχής που δια της μνημονεύσεως των πεφιλημένων θανόντων επιστρέφει με ιαματικές ιδιότητες εντός. Ευλογημένος να είσαι και ευχαριστώ εκ βάθους π. Νικηφόρε (Φίλε. Φίλε!) που «τους διάβασες». Ευχαριστώ Μαρούλα που συνόδεψες στο ρυθμό της ψαλτικής. Ευχαριστώ Όλγα δυνατέ άνθρωπε. Ποιήτρια λάμπουσα από λύπη, αγάπη  και ελπίδα. (Φίλη. Φίλη!). Ευχαριστώ Γιάννη, Ευχαριστώ Νίκο, Ευχαριστώ Όλγα, Ευχαριστώ Χαρούλη, Ευχαριστώ παιδιά Ορέστη και  Νεφέλη που ήσασταν, Ευχαριστώ Αγνή, Ευχαριστώ Κώστα, Ευχαριστώ Τζερμάνα, Ευχαριστώ Κώστα που μας «άνοιξες τον Άγιο», Ευχαριστώ Θωμᾶ (Μάκη), Γεωργία και Ευχαριστώ κ. Βασιλική γιὰ τα καλὰ που ετοιμάσατε. Ευχαριστώ δέσποινα Αθανασία, που κρατάς μετερίζι, για τη φιλόξενη υποδοχή και διακονία της «τράπεζας».

Το Βογατσικό είναι ένας τόπος που μορφάζει από τον πόνο. Έστω όμως και αν τα χόρτα εισβάλουν παντού, έστω και αν η Κεραμίδα μιλούσε χωρίς νερό... Κάτι, κάτι μου έλεγε, πως υπάρχει ελπίδα ακόμα.